Polygoon,
Hoe naïef kan een mens zijn? De laatste keer dat ik iets schreef eindigde ik met “Het enige waarvan we hopen dat het wegblijft, is het virus zelf”.
Inmiddels zijn we een jaar of 2 en 2 wedstrijden verder, hebben we 2 afgebroken competities achter de rug en is het slechts met een algeheel pardon van de Nevobo dat we de 2dee klasse hebben overleefd. Maar niet getreurd. Best veel 2-en. Toch maar lange Henk op de spelverdelersplek en vanaf die plek alles in 2 keer er over. Wie weet. Dus is er voldoende reden voor optimisme… toch? Er is een oorlog gaande, vette energiecrisis die tot gevolg heeft dat je in de Amerena met een druppel aan de neus staat de douchen na de wedstrijd en is er geen personeel te vinden om de bar te bedienen. Dat laatste is dan weer niet erg als je blijkbaar maar een fractie van de rekening hoeft te betalen en de barman nergens de fout kan vinden. Wat nou inflatie. Ga direct langs start en u ontvangt een voordeel van 50%.
Afijn, De trainingen zijn dus weer begonnen, de tassen staan weer stinkend op de gang, het bier vloeit weer en de smaak van een overwinning is inmiddels ook geproefd. Twee keer een 5 setter. Ga er maar aan staan, zo lang niet gespeeld betekent toch dat je het maximale uit de competitie wil halen voordat deze onverhoopt weer stilgelegd wordt. Maar ondanks de oplopende besmettingen is het zo ver nog niet.
Het team heeft wel een wat andere aanblik gekregen. Een aantal van ons heeft inmiddels een functie elders. De rest is er nog. We hebben nog steeds de spelers uit de tijd dat Simon Carmiggelt de TV-avond afsloot. Na de tonen van Someone to watch over you volgde het testbeeld. Duurt vast niet lang meer voordat die tekst letterlijk voor ons gaat gelden. Niks volleybal, maar rummikub aan de bejaarden tafel. Zag deze week een boek uit ongeveer diezelfde tijd; De stem van mijn vader: Philip Bloemendal. Wie? Juist, die. Niemand weet wie het is, maar als je de stem hoort zit je direct in een bekende wereld. Een verlangen naar de geruststellende klanken van het polygoonjournaal. Met een ietwat dichtgeknepen neus en over-articulatie , vergezeld van zwart-witbeelden, klinkt het dan zoiets als;
“Op vrijdag avond was het dan weer zo ver. De mannen van de koninklijke Wilhelmina komen aan in de sporthal om daar hun wekelijks partij te spelen voor het gezond houden van lijf en leden. Niet iedereen is even fit, maar er is voorshands geen enkele reden in paniek te geraken.”
Niet iedereen in het team kent deze tijd. Zeker niet de nieuwelingen. Eentje uit de tijd van hiphopstrijd tussen Tupac en Biggie, de ander heeft de roots in Italië en zal in de jonge jaren wellicht stiekem hebben gekeken naar La Cicciolina. Kent u haar niet? Effe googelen. Ze kon misschien niet volleyen als Paola Egonu , maar was minstens zo goed met ballen. Zorgde wel beiden voor een hoogtepunt. Even hadden we Erwin in ons team. Leek ons een mooie toevoeging om zo ook onze bijdrage te leveren aan de Iraanse protesten. Hij kan tenminste nog een lok af knippen. Gaat de kale koppen van de rest al lang niet meer lukken. Maar positief gezien zitten bij ons de lokken in ieder geval niet in de weg. Dat was aan het spel trouwens niet af te lezen. Het zag er soms uit zoals ook deze week iemand het regerings handelen in de diverse crisis vergeleek; Geblindoekt varen in de mist met kans op onweer. Gerommel in het achterveld, een mistige pass en een setup die met zoveel trilling naar buiten wordt gespeeld dat de donderslag erna oorverdovend is.
En zo is de cirkel weer rond. Of het nu een wedstrijd is van H2 of het hoofd bieden in landelijke of zelfs mondiale crises, de uitkomst is ongewis.
Marty.